Pętla Barnarda to jeden z najbardziej fascynujących obiektów zimowego nieba. Swoim wodorowym łukiem otacza obłok molekularny Oriona gdzie znajdują się wcześniej przez nas fotografowane z większej ogniskowej mgławica M42 czy też Koński łeb B33. Sama pętla to duża mgławica emisyjna świecąca na skutek jonizacji wodoru spowodowanej przez pobliskie młode gwiazdy. Za odkrywcę uznaje się Edwarda Barnarda który jako pierwszy zarejestrował ją w 1895 roku. Uważa się obecnie że za pochodzenie pętli odpowiedzialny jest wybuch supernowej ok 2 mln lat temu . Potwierdzeniem tej hipotezy może być zachowanie kilku gwiazd uciekających w okolicy które mogły znajdować się w układzie wielokrotnym zniszczonym na skutek wybuchu supernowej.
Wizualnie pętla jest wymagającym obiektem ale pod ciemnym niebem w większym teleskopie i z filtrem UHC jaśniejsze fragmenty są dosyć dobrze widoczne .
W astrofotografii to również wymagający obiekt , wymaga długich czasów naświetlania w dodatku utrudnieniem jest dosyć niskie położenie nad horyzontem . Często więc w warunkach zaświetlenia wymaga stosowania filtrów . Ponad 10 godzin ekspozycji i połączenie klasycznego RGB z wąskim pasmem Ha pozwoliło pokazać całą strukturę mgławicy oraz wiele ciemniejszych fragmentów całego obłoku molekularnego.
Galeria zdjęć
